நீ சாய்வதற்கு வைத்திருக்கும் என் தோள்களில் யார் யாரோ தூங்கி சாய்கிறார்கள் என் வாழ்க்கை என்னும் பயணத்தில்.. என் விழிகள் உந்தன் வருகைக்காக மட்டும் காத்திருக்கிறது..
உனக்காக காத்திருக்கும் அத்தருணம் உன்மேல் கோபம் கொள்ளதுண்டும்.. கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஏன் என தோன்றும்.. அப்போதெல்லாம் உன்மேல் இருக்கும் அன்பு இன்னும் அதிகமாகும்.. இல்லையில்லை.. என்னை உன் வருகைக்காக தவிக்க விடு.. அன்பு அதிகரித்துக் கொண்டே இருக்கும்..
சின்ன வயதில் தோல்வியை விரும்பியதில்லை.. போட்டிகளை விரும்பினேன்.. இப்போது போட்டிகளை விரும்புவதில்லை.. ஆனால் தோல்விகளை விரும்புகிறேன்.. அதுவும் உன்னிடம் மட்டும் தோற்பதில் மிகவும் ஆனந்தமாக இருக்கிறது.. என் தோல்வியை விட என்னை தோற்க்கடிதவள் தான் நான் நேசிப்பவள்..
நான் உன் மடியில் படுத்துக்கொள்கிற நேரங்களை விட.. உன்னை என் மடியில் படுக்க வைத்துக்கொள்கிற நேரங்களுக்காக நான் வாழ்கிறேன்..
என் நிழலாக வராதே! நான் சாகும் வரை துணையாக வருவேன் என்றாய்.. உன் வார்தைகளை என் உயிருக்கும் மேலாக நம்பினேன்.. நினைப்பது நான் தான் நீயில்லை.. மறந்தது நீ தான் நானில்லை.. எத்தனை ஜென்மங்கள் எடுத்தாலும் உன்னை போன்ற ஒரு நம்பிக்கை துரோகியை நான் சந்திக்க கூடாது, என தினம் தினம் இறைவனை வேண்டிக்கொள்கிறேன்..
உன்னோடு நான் கழித்த ஒவ்வொரு நிமிடமும் மரண படுக்கையுளும் மறக்க முடியாதடா என் கண்ணா.. ஆனால் அதையும் மீறி உந்தன் அன்பும்,பாசமும் யாரும் வெல்ல முடியாது. ஒவ்வொரு நாளும் வினாடியும் உனக்காக காத்திருப்பேன்.. இந்த காதலுடன்..
ஆயிரம் உறவுகள் நான் கண்டேன்.. அத்தனையும் உன் உறவுக்கு இடகது.. புரிந்து கொள் நான் நேசிப்பது உன்னை மட்டும் தான்! கடல் நீர் குடிநீர் இன்றி வற்றி போனாலும், சூரியன் உதிக்க மறந்தாலும், உலகமே அழிந்தாலும், என் காதல் என்றுமே அழியாது.. நான் உன் மேல் கொண்ட பாசம் மறையாது..
வாழ்க்கை ஒரு அழகான தொடர் கதை.. அதில் உறவுகள் சிறு கதை.. புரியாத இந்த வாழ்கையில் அறியாத உறவுகள் நிறைய.. புரியாத உறவில் நான் கண்ட மகிழ்ச்சி ஏறலாம்.. மறக்கவும் முடியாமல் நினைக்கவும் முடியாமல் தினம் நான் தவிக்கிறேன் உன் நினைவால்... சொல்லாத உறவுக்கு என்ன பெயரோ.. ஆனால் உனக்கு தெரியும் நாம் கொண்ட உறவுக்கு என்ன பெயர் என்று.. இத்தனை சொல்ல மறுக்கிறய? அல்ல மறைகிறைய?
நான் அழுகின்ற போதும் எனக்கு கவலை இல்லை என் கண்களை துடைக்க உன் கைகள் இருந்தது.. நான் சோகத்தில் மூழ்கிய போதும் வருந்தியது இல்லை சாய்ந்து கொள்ள உன் தோள்கள் இருந்தது.. ஆனால் மனதார நேசித்தேன் உன்னை மறந்துவிட்டாய் நீ என்னை.. மனமுடைந்து போனேன் நீ சொன்ன வார்த்தையினால் வீழிகள் அழ தொடங்கியது.. உன்னை பிரியும் போதுதான் நான் சுவசிப்பதையே சுமையை நினைக்கிறேன்..
பத்து மாதம் என்னை சுமந்தால் என் தாய்.. என்னை சுமை என்று நினைத்திருந்தால் இந்த நிமிடம் நான் இங்கு இல்லை.. தாய் நினைக்க வில்லை என்னை போன்று ஒரு பெண்பிள்ளை பிறப்பால் என்று.. நான் இந்த உலகத்தை பார்த்த அன்று என் தாய் சென்றால் உலகத்தையும் என்னையும் விட்டு.. என் பிறந்த நாள் என் தாயுக்கு இறந்த நாள் ஆனது.. எனது பிறப்புக்கு காரணம் அவள்.. அவளின் இறப்புக்கு காரணம் நான்.. என்ன விதியொ இது.. என் அன்புள்ள தாயே.. உன் அன்புமும் தியாகமும் நான் கண்டதில்லை ஆனால் என் மன அமைதிக்கு காரணம் நீ நன்றி என்னை இந்த பூவுலகில் என்னை வாழ வைத்ததற்கு.. நான் இருக்கும் வரை உன்னை மறக்க மாட்டேன் ..
காதலின் நானும் கண்டேன் உறவுகள் உந்தன் உயிரா? என் அன்பே.. நீ இன்றி என் வாழ்க்கை மிகவும் கடினம் ஏன் தெரியுமா? சண்டை போட,என் இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் பகிர்ந்து கொள்ள நீ மட்டுமே வேண்டும்..! உன் மடியில் நான் இறக்கும் தருணமாக இருக்க வேண்டும்.. உன் தோள்கள் நான் சாயும் வீடாக இருக்க வேண்டும்.. என் உயிர் காதலனே...
சில நாட்கள் தான் நீ எனக்கு கிடைத்த புது உறவு.. உன்னுடைய பாசத்திற்காக எத்தனை முறை கிழே விழுந்திருக்கிறேன் தெரியுமா? மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து நின்று விழவே செய்கிறேன்... ஏன் ஏன் காதல் தவற? கல்லுக்குள் ஈரம் இருக்கின்றபோது என் நெஞ்சுக்குள் நீ இருக்க உரிமை இல்லையா?
சோகங்களை எல்லாம் சொல்லி அழுது முடித்து இந்த கண் என்னை அழைக்கிறது அந்த மண்.. இன்பத்தை கொடுத்த நீ தான் இன்று துன்பத்தையும் கொடுக்கிறாய் .. ஏன் இவை எல்லாம்? நான் உறங்கிய நாட்களை விட உன்னை நேசித்த நாட்களே அதிகம்..!
காதல் என்பது எனக்கு வலியும் வேதனையும் தந்தது என எண்ணினேன்.. உந்தன் வருகையால் அது இன்று சுக்குனுரக உடைந்தது ஒரு பாசமான உறவை தந்தது.. எத்தனை அர்த்தங்களும் மகத்துவமும் நிறைத்து என்று அறிந்தேன் ஆனால் இன்னும் வாழ்கையில் புரியாத புதிர் நிறைய உள்ளது..
இன்றுடோடு என் வாழ்க்கை பயணம் முடிகிறது .. காதல் என்னும் தொடர் கதைக்கு முற்று புள்ளி வைக்கிறேன்.. என் காதலுக்கு மட்டும் தான் உனக்கு இல்லை.. உன்னை விட்டு பிரிகிறேன் நிரதரமாக.. ஏன் என்றால் நீ இன்றி என் வாழ்க்கை வெள்ளை காகிதம்.. உன்னால் எழுதிய கதை.. இன்று உன்னால் தான் அது இன்று மிண்டும் ஒரு வெள்ளை காகிதம் ஆகிறது.. ஆனால் இறந்த காலம் மிண்டும் வந்தால் பிரிந்த உன்னை மிட்டு கொள்வேன்.. இது நிச்ச்யம்..
உள்ளுக்குள் அழுகிறேன் உன் காதல் தந்த வேதனையால் வெளியில் சிரிக்கிறேன் என்னை சுற்றி இருக்கும் உறவுகளுக்காக.. உன்னுடன் சில காலம்.. உன் நினைவுகளுடன் சில நாள் .. இவை அனைத்தையும் மறக்க நினைக்கிறேன் ஒரு கானம் மறு கானம் வேண்டாம் என்கிறது என் மனம்..
கண்களில் தொடங்கி உடலில் முடிவதற்கு பெயர்தான் காதலா? நான்கு கண்களில் பேசிய பொது பாசத்தின் அடிப்படையிலா அல்லது காமத்தின் அடிப்படையிலா ? இப்பொழுது சிலர்ருக்கு காதல் கண்ணாமுச்சி விளையாட்டாகி விட்டது ... சிலர்ருக்கு பொழுது போக்கு இன்னும் சிலர்ருக்கு காமத்தின் மறுமொழி ஆனால் எனக்கு காதல் என்பது அம்மா...! தாயின் புனிதமும்,பாசமும் கொண்டதே காதல்...! உங்களுக்கு காதல் என்றால் என்ன தோன்றும் ?